نگاهی به اینترنت اشیا
اینترنت اشیا (به انگلیسی: Internet of things مخفف انگلیسی: IOT) که گاهی چیزنت هم برای این کلمه استفاده میشود از موضوعات به روز و داغ (Hot Topic) دنیای فناوری اطلاعات است. ،به طور کلی اشاره دارد به بسیاری از چیزها شامل اشیا و وسایل محیط پیرامونمان که به شبکه اینترنت متصل شده و بتوانند توسط اپلیکیشنهای موجود در تلفنهای هوشمند و تبلت کنترل و مدیریت شوند. اینترنت چیزها به زبان ساده، ارتباط سنسورها و دستگاهها با شبکهای است که از طریق آن میتوانند با یکدیگر و با کاربرانشان تعامل کنند. این مفهوم میتواند بهسادگی ارتباط یک گوشی هوشمند با تلویزیون باشد و یا به پیچیدگی نظارت بر زیرساختهای شهری و ترافیک. از ماشین لباسشویی و یخچال گرفته تا پوشاکمان؛ این شبکه بسیاری از دستگاههای اطراف ما را در برمیگیرد.
تعریف اینترنت اشیا
اینترنت اشیا شبکه ای درونی از دستگاههای فیزیکی، وسایل نقلیه (همچنین به عنوان "دستگاههای متصل" و" دستگاههای هوشمند")، ساختمانها و موارد دیگر تعبیه شده با الکترونیک، نرمافزار، سنسورها، رله و شبکه اتصال که این اشیا را قادر به جمعآوری و تبادل اطلاعات میکند.
در سال ۲۰۱۳، طرح استانداردهای جهانی اینترنت اشیا (IOT-GSI) اینترنت اشیا را به عنوان «زیرساختهای جهانی برای جامعه اطلاعاتی، خدمات پیشرفته توسط اتصال (فیزیکی و مجازی) چیزها بر اساس تکنولوژیهای ارتباطی و اطلاعاتی را ممکن میسازد» و برای این اهداف یک "چیز" در واقع "یک شی از جهان فیزیکی (چیزهای فیزیکی) یا جهان اطلاعات (چیزهای مجازی) است که قادر به شناسایی و یکپارچه سازی شبکههای ارتباطی میباشد.
امکانات اینترنت اشیا
اینترنت اشیا اجازه میدهد تا اشیا در سراسر زیرساختهای شبکه موجود، از راه دور کنترل شوند و همچنین فرصت برای ادغام مستقیم از جهان فیزیکی به سیستمهای مبتنی بر کامپیوتر ایجاد کرده است و در بهبود بهرهوری، دقت و سود اقتصادی علاوه بر کاهش دخالت انسان منجر شده است را هنگامی که اینترنت اشیا با سنسورها و محرکها تکمیل میشود، تکنولوژی یک نمونه از کلاس جامعی سیستمهای سایبری فیزیکی که همچنین شامل تکنولوژیهای مانند شبکههای هوشمند، نیروگاه مجازی، خانههای هوشمند، حمل و نقل هوشمند و شهرهای هوشمند تبدیل میشود.
هر چیز منحصر به فردی از طریق سیستمهای محاسباتی جاسازی شده قابل شناسایی است. اما قادر به همکاری در زیرساخت اینترنت موجود است. کارشناسان تخمین میزنند که اینترنت اشیا در حدود سی میلیارد اشیا تا سال ۲۰۲۰ تشکیل خواهد شد.
به طور معمول، انتظار میرود که اینترنت اشیا اتصال پیشرفته از دستگاهها، سیستمها و خدمات که فراتر از ارتباطات ماشین به ماشین (M2M) میرود، ارائه کند و انواع پروتکلها، دامنهها و برنامههای کاربردی را پوشش میدهد. انتظار میرود که اتصال این دستگاههای تعبیه شده (از جمله اشیای هوشمند) به اتوماسیون در تقریباً تمامی زمینهها کمک کند، در حالیکه همچنین برنامههای کاربردی پیشرفته مانند شبکه هوشمند را قادر میسازد و به مناطق مانند شهرهای هوشمند گسترش میدهد.
«چیزها»، در عبارت اینترنت چیزها، میتوانند رجوع شود به طیف گسترده ای از دستگاهها مانند ایمپلنت نظارت بر قلب، فرستنده زیست تراشه در حیوانات مزرعه، حلزونهای الکتریکی در آبهای ساحلی، خودروها با سنسورها، دستگاههای تجزیه و تحلیل دی ان ای برای نظارت بر محیط زیست/ مواد غذایی/ پاتوژن و یا دستگاههای عملیات میدانی که به آتش نشانان در عملیات جستجو و نجات کمک میکند. دانشمندان حقوقی «چیزها» را به عنوان یک «نا ترکیبی از سختافزار نرمافزار اطلاعات خدمات» قلمداد میکنند.
این دستگاهها اطلاعات مفید با کمک فناوریهای مختلف موجود جمعآوری میکنند سپس به صورت خودکار دادهها را بین دستگاههای دیگر به جریان میاندازد. نمونه بازار کنونی عبارتند از اتوماسیون خانگی (همچنین به عنوان دستگاههای خانههای هوشمند شناخته میشود) مانند کنترل و اتوماسیون روشنایی، گرمایشی (مانند ترموستات هوشمند)، تهویه، سیستمهای تهویه مطبوع(....) و لوازم خانگی از قبیل ماشین لباسشویی/ خشک کن، جاروبرقی روباتیک، تصفیه هوا، اجاق گاز، یخچال/ فریزر که با استفاده از وای فای برای نظارت از راه دور به کار میرود.
همچنین گسترش اتوماسیون متصل به اینترنت در بخشهای نرمافزار جدید، انتظار میرود که اینترنت اشیا مقادیر زیادی از دادهها از مکانهای مختلف با ضرورت نتیجه بخش تجمع سریع دادهها و افزایش نیاز به شاخصه فروشگاه و فراینده دادهها (به طور مؤثر) جمعآوری کند. اینترنت اشیا یکی از سیستم عاملهای هوشمند شهر امروز و سیستمهای مدیریت انرژی است.
اصطلاح اینترنت اشیا توسط کوین اشتوین از پراکتر و گمبل، بعد مرکز دانشگاه MIT's Auto-ID در سال ۱۹۹۹ ابداع شد. در طراحی معماری آن Auto-ID Center مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) نیز مشارکت دارد.